De volwassene en het kleine meisje

Er zit een klein meisje zachtjes te huilen, teruggetrokken in een hoekje, wachtend op een veilige hand die haar helpt.

Ze wordt gezien vanaf een afstandje, geobserveerd voor een volwassene die de stap niet weet te zetten naar het kleine meisje toe.
De volwassene aarzelt, wil de stap proberen te nemen, twijfelt, neemt hem uiteindelijk toch niet.
Misschien maakt ze het kleine meisje bang of doet ze het pijn als ze de stap neemt.
Misschien verdwijnt het kleine meisje dan net zoals een sneeuwvlokje dat smelt in de warme zomerzon.
De volwassene wil het kleine meisje geen pijn doen, wil het niet bang maken omdat het weet hoeveel angst en pijn het meisje heeft moeten doorstaan al die jaren.
De volwassene zou het meisje op schoot willen trekken, in haar armen willen sluiten en willen vertellen dat ze gezien heeft wat er gebeurd is.
Vertellen dat ze er voor het kleine meisje wil zijn, laten merken dat liefde zacht is en het meisje een veilig thuis geven waar ze nooit meer bang zal hoeven zijn.
Het kleine meisje is niet langer angstig en huilend en langzaam aan zal het kleine meisje dan meer en meer versmelten met de volwassene.

De volwassene ziet en hoort nog meer van dit soort kinderen en jongeren die een veilig thuis nodig hebben.
Ze beseft dat dit tijd kost om te kunnen integreren, maar ze ervaart dat het mogelijk is.
Heel stilletjes, heel voorzichtig begint de volwassene te huilen omdat ze beseft dat dit kleine meisje en al die andere kinderen en jongeren die er zijn stukjes van haar zijn, stukjes van haar verleden zijn.
De volwassene ervaart dat ze niet klein of angstig hoeft te zijn om te kunnen huilen en dat huilen er ook bij hoort als je volwassen bent en ervaart dat gevoel je raakt.