Tja, zo zit je dan toch een poging te doen om weer een nieuwe blog te schrijven.
Eigenlijk valt de afgelopen periode samen te vatten als "te zwaar en te beroerd" om het nog een beetje netjes te houden.
De laatste maanden is er erg veel boven tafel gekomen aan herinneringen/beelden en heeft het me emotioneel gezien erg vastgehouden.
Huilen lukte niet en een andere manier om mijn verdriet te uiten had ik niet.
Omdat ik me hierdoor ongelukkig voelde trok ik mij terug, lag enorm veel te slapen op een dag en liet eigenlijk alles een beetje op zijn beloop gaan.
Alles bij elkaar raakte ik steeds meer in een negatieve spiraal, voelde me waardeloos, voelde me schuldig dat ik dingen gedaan(of gelaten) had, voelde me down en had de zin in het leven verloren.
Ik had niet actief een einde aan het leven willen maken, maar als ik de kans had gehad om zonder kans op pijn te overlijden dan had ik die genomen.
Zelfs mijn zoon was niet langer belangrijk genoeg om me op de been te houden.
Ik voelde me zo diep gebroken zonder dat ik een manier had om hiermee om te gaan.
Juist het niet kunnen uiten van wat ik voel maakt het leven heel zwaar.
Uiteindelijk zaterdagavond dubbele slaapmedicatie genomen en de wekker gezet om naar de kerk te gaan.
Zondagmorgen had ik de wekker doelbewust uitgezet omdat ik me enorm beroerd voelde en op dat moment het liefste er niet meer zou zijn geweest en me omgedraaid in de hoop "eeuwig" te kunnen slapen.
Om kwart over 8 was ik klaar, maar dan ook klaarwakker, op internet was alles stil, ik kon in huis niets doen wat me interesseerde en ik voelde me knap lamlendig.
Ik heb me klaargemaakt voor de kerkdienst, ondanks dat ik te weinig tijd had om heen te gaan en ben vertrokken.
Ruim op tijd was ik in de dienst en zocht een plekje.
Ik kon bij een kennis gaan zitten die jarenlang in Afrika gezeten heeft voor weeskinderen, maar nu vanwege ouderdom teruggekomen is naar Nederland.
Mijn gevoel zei dat God zo ontzettend ver weg was, dat Hij me niet meer kon bereiken, dat ik het zo fout gedaan had en dat de zogenoemde koperen hemel meters dik was.
Ergens tijdens de dienst viel ineens die muur omver en kreeg ik een beeld van een meters grote kruik waar warme olie uit stroomde over mij heen.
Vanaf dat moment is de behoefte om dood te zijn, of er niet meer te zijn weg.
De stem die al wekenlang constant tegen me aan het vloeken was van binnenuit lijkt weer gedempt te zijn.
Na de dienst heb ik nog met een aantal mensen nagepraat en toen ik weg zou gaan stond er een zanger/gitarist op het podium.
Ik besloot nog even te blijven, even naar hem toe te gaan en te proberen te genieten van zijn zang/spel.
De hele zaal was leeg en alleen hij en ik waren er op dat moment en we raakten in gesprek.
Op een gegeven moment vroeg hij of ik ook zong, dus ik zei ja 24/7 eigenlijk.
We spraken nog wat over muziek en zang en hij nodigde mij uit om op het podium te komen staan om te ERVAREN hoe het voelde.
Aangezien ik behoorlijke angst heb om in de picture te staan voelde het heel erg moeilijk en ik wist niet zo goed hoe ik me moest gedragen en werd wazig erdoor.
Wat me geraakt heeft is dat deze jongen min of meer toeliet dat ik er mocht ZIJN op dat moment, weer in contact met mijn gevoel kon komen en ondanks alle spanning die het op het podium staan gaf een stuk erkenning van mijzelf terugvond.
Ik mocht er zijn zoals IK was, niet zoals andere mensen over me dachten of wat ik invulde over wat andere mensen over mij dachten.
Daar waar ik het huilen niet meer kon lig ik nu te huilen doordat ik merk dat er zoveel openheid terug is gekomen, dat mijn waarde niet ligt in wie ik ben, wat ik doe, wat ik zeg, wat ik nalaat of welke klachten ik allemaal heb, maar juist ligt in hoe God mij als Zijn kind ziet, dat voor God niets onmogelijk is en dat Hij hoe diep je je ook gezonken voelt je er in 1 keer uit kan trekken als dat nodig is.
Het is geen "ik ben zielig" verhaal, maar juist een "in God ben ik meer dan overwinnaar" verhaal.
Zonder God is leven voor mij onmogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten