Al een aantal jaren sta ik op het punt van het wel of niet een autobiografie te schrijven.
Elke keer als ik beginnen wil komt er iets tussen, maar elke keer opnieuw komt er iets tussen waardoor het schrijven van een gedeelte stil komt te liggen.
Soms begin ik wel, maar dan worden de onderdelen in hetgeen ik geschreven heb zo heftig en moeilijk dat het heel erg moeilijk is om dit weer lichter te krijgen.
Vaak sla ik dit soort verhalen dan ook op of gooi ze uiteindelijk weg in de papierbak omdat ik het niet geschikt vind om te kunnen gebruiken voor een verhaal dat iemand anders zou moeten kunnen lezen.
Als ik het boek zou willen uitgeven dan zou het niet een "standaard" boek worden of een boek worden waarin de dingen gemakkelijk zijn qua inhoud.
Echter vind ik het heel erg belangrijk dat hetgeen gelezen wordt de ander niet omver blaast door de heftigheid van de informatie die verstrekt wordt en dit maakt dan ook dat ik al heel gauw verhalen die ik geschreven heb weggooi.
Er staan nog wel enkele gedichten en verhalen openbaar online, maar...dit is niet herkenbaar als zijnde mijn verhaal en dus is dit een veilig stukje.
Als ik mijn verhaal zou beginnen bestaat de kans dat de eerste woorden van het boek zijn: "Er was eens....".
Ik zou dan reageren met woorden als: "Helaas werd deze zeepbel al heel snel kapot geprikt en belandde ik in de realiteit...".
Want hoe graag ik ook zou willen dat dit sprookje bewaarheid is, het is het niet geworden en mijn leven heeft ernstige schade opgelopen door hetgeen er in de kindertijd/pubertijd gebeurd is.
Hoe kun je dan reageren met de reactie dat die zeepbel nog altijd bestaat?!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten