Tafel voor twee

Tijdens een jongerendienst vertelde een spreker eens een soort moderne gelijkenis. Hij luidde ongeveer als volgt.
Een zeker persoon stuurde elke dag een uitnodiging naar zijn kind en maakte elke dag zijn kamer mooi om diegene als gast te ontvangen. Hij bereidde een overheerlijke maaltijd voor twee, dekte de tafel en wachtte geduldig op zijn tafelgenoot. Steeds weer moest hij echter ’s avonds laat het inmiddels verpieterde eten in zijn eentje verorberen omdat zijn gast niet was komen opdagen. Dagen, weken, soms maanden gingen voorbij zonder dat deze man het kind kon verwelkomen dat hij zo graag in zijn huis zou ontvangen.
Tijdens de zoveelste avond kwam zijn kind echter plotseling binnenwandelen. Smartphone in de hand, een half opgegeten pizzapunt in de andere hand en een koptelefoon half op het hoofd. De man wilde zijn kind omhelzen en welkom heten, maar zijn gast stak meteen van wal tegen hem: ‘waarom geeft u mij nooit wat ik nodig heb?’, ‘waarom bent u er nooit als ik in de problemen zit?’, ‘waarom geeft u nooit antwoord op mijn vragen?’, ‘waarom hoor ik nooit wat van u?’. De gastheer nodigde zijn kind uit om aan tafel te komen zitten en te genieten van alles wat hij voor hem had bereid, maar zijn gast bleek hem niet te horen door de muziek die uit zijn koptelefoon schalde; hij at de rest van zijn pizzapunt op, keek soms zijdelings naar zijn gastheer en ving zo nu en dan een paar woorden op van wat die hem te zeggen had. Na een kwartiertje vond zijn kind het wel weer welletjes geweest – hij had nog meer te doen vandaag. Zo snel en nonchalant als hij binnen was komen wandelen, wandelde hij ook weer naar buiten. Geen ‘tot ziens’, geen bedankje en geen voorstel voor een volgende afspraak.
Toch stuurde de gastheer ook de volgende dag weer een uitnodiging naar zijn gast en dekte de tafel even mooi als alle keren daarvoor. Iedereen verklaarde hem voor gek, maar de gastheer gaf niet op. Elke dag weer stuurde hij een uitnodiging en bereidde alles voor: een tafeltje voor twee, iedere dag opnieuw.
Het laat zich niet moeilijk raden wie de twee personen in dit verhaal moesten voorstellen: de Hemelse Vader als gastheer, de mens als kind en gast. Hoewel we kunnen proberen een mooie constructie te verzinnen om ‘duizend jaar is als één dag’ in ons voordeel uit te leggen, vond ik het beeld van de gastheer die elke dag op zijn gast zit te wachten heel sprekend en ook confronterend. Er zijn namelijk veel dingen die dagelijks strijden om onze tijd en onze aandacht, terwijl God ook zo graag wat quality time met ons zou willen hebben. En ook al lukt het ons wel om regelmatig op zijn uitnodiging in te gaan, hoe bewust zijn we ons dan eigenlijk van het feit dat deze onvoorstelbaar grote God ons keer op keer persoonlijk een uitnodiging stuurt? Een God die onmetelijk groot is en zich tegelijkertijd wonderbaarlijk klein wil maken voor ons: alle reden om in dankbaarheid aan te schuiven aan Zijn tafeltje, een tafeltje voor twee.