Acht-en-halve maand na het stoppen met blogspot begin ik toch weer met het schrijven op mijn blog.
Lange tijd was ik de inloggegevens voor mijn account kwijt, maar vanmorgen heb ik deze hersteld omdat ik weer wil schrijven over alledaagse dingen.
Wie ben ik?:
Ik ben Hadassah.
Hadassah is mijn nicknaam, maar alleen zo kan ik het voor mijzelf veilig genoeg houden in wat ik schrijven zal.
Als de buitenwereld naar mij kijkt zien ze een volwassen vrouw die moeder van een zoon van negen met autisme en een verstandelijke beperking is.
Als ik naar mijzelf kijk zie ik een zeventien jarige meid die het liefste gezellige dingen doet met haar vrienden.
Hetgeen maakt dat ik mijzelf anders ervaar dan de buitenwereld mij ervaart is omdat ik onderdeel ben van een innerlijk systeem.
Ik ben degene die in het dagelijks leven alles regelt, die zorgt dat alles gedaan is en die zorg draagt voor ons kind.
Toen het lijf geboren is waren wij 1 lijf met 1 naam, 1 leeftijd en 1 behoefte.
Doordat er door mijn ouders slecht is gezorgd voor mijn veiligheid, we niet de liefde en aandacht kregen die we hadden moeten krijgen als kind en er al vanaf de peutertijd(op zijn laatst) sprake is van herhaaldelijk seksuele, lichamelijke en emotionele mishandeling, maar ook door de heftigheid van de mishandeling hebben we ons moeten opsplitsen in stukjes om te kunnen blijven functioneren in het dagelijks leven.
Het misbruik is gestopt al komen er soms situaties voor die heel dicht in de buurt komen van misbruik, maar nog altijd slecht te stoppen zijn door de persoon wie in relatie tot ons staat hierin.
Mijn familie bv. is gewend aan gedragspatronen die ingesleten zijn doordat zij dit gewend zijn, maar ik/wij hebben eveneens gedragspatronen ontwikkeld die wij gewend zijn in relatie tot onze familie.
Ik leg in de huidige gedragingen niet de schuld bij mijn familie, omstanders of mijzelf, maar constateer dat we in samenzijn met anderen gedragingen hebben aangenomen die in die situatie het meest veilig lijken.
Daar waar fysieke en seksuele mishandeling gestopt zijn is emotionele beïnvloeding/mishandeling/verwaarlozing moeilijk te stoppen omdat het juist niet gaat om het slaan of aanraken van iemand, maar gaat om grenzen trekken van wat sociaal-maatschappelijk toelaatbaar is.
Terug naar het meervoudig zijn; tot ca. 2 jaar terug kon ik me redelijk goed hanteren in het dagelijks leven.
Vanaf mijn doop is het in een sneltreinvaart allemaal losgekomen en zijn de alters/delen die tot dat moment nog redelijk rustig leken te zijn voor mij onrustiger in de rust.
Onrustiger in de rust betekent dat voor ik mij bewust was van hoeveel tijd ik miste op een dag en voor ik meekreeg wát er gebeurde als delen buiten kwamen dat het rustiger leek, maar intussen chaotischer was dan het nu is.
Mede door de inzet van mijn huidige therapeuten en God's Hand in ons leven merk ik dat er stabilisatie optreed en het gevoel verlaten te worden veel minder sterk is dan het ooit is geweest.
Voor ons is vertrouwen iets wat heel kwetsbaar is, wat heel snel opnieuw beschadigd is en wat heel veel tijd kost om iets van vertrouwen terug te krijgen in de mensen om mij heen.
Daarbij vind ik het uitermate moeilijk om God te vertrouwen als zijnde God-de-Vader, God-de-beschermer en God-de-geneesheer.
God heeft in mijn beschadigde denkwijze het aardse vader beeld, terwijl God liefde is en de mens nooit zal beschadigen.
Want de mens is de kroon op Zijn scheppingswerk en hoe kun je het mooiste wat je hebt beschadigen als God liefde en zachtmoedigheid is?
Tot zover voor vandaag.
Hopelijk tot nogmaals.
Hadassah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten